Tutkuyla yaşamak, şükretmektir.
Bu yazıyı henüz 5 dk. önce yazmaya karar verdim, vakit olarak 05,20’ye denk geliyor. Genellikle yazı yazmaya karar verdikten bu kadar süre sonra yazmaya koyulmuyorum, itiraf etmeliyim. Eğer bu kadar güçlü duyguları bir arada bulmasaydım, emin olun bu süre 5 dk. olmazdı.
Aslında bahsetmek istediğim işte bu güçlü duygular. İnsan kendi hayatı için plan yapıyorken, yapmaya çalışırken hissedeceği duyguları ne kadar planlıyordur ya da planlayabilir? Bu soruya ancak yaptığı her şeyi tutkuyla yapanlar biraz olsun yanıt verebilir. Çünkü tutkulu yaşayan insanlar için her an fazlasıyla kıymetli ve değer görmeyi hakeden türdendir. Ben de nacizane onlardan olduğumu zannediyorum..
Tutkuyla yaşamak öncelikle kendi kendine mutlu olmaktır bence. İnsan kendiyle kalacağı anları kontrol edemez, her an önce kendi ile başbaşadır. Bunun anlamı ille de ben, benim mutluluğum demek değil, kesinlikle biz diyebilmektir. İnsan “biz” i sahiplendiğinde zaten kendisi ile mutlu, barışık, anlaşılırdır. Burada “biz” den kasıt önce kainat, sonra da ailemiz, eşimiz, dostumuzdur.
Bence insan en çok kendine karşı beklentiye düşüyor ve yanılıyor olabilir. Bu yanılgıya eminim ki ben de dahil hepimiz düşüyoruz. “Beklentiler sadece üzer” aforizması kadın-erkek ilişkilerinden önce kişinin kendi ile ilişkisine göre değerlendirilmeli. Sahi kendinizle ne kadar iyi anlaşıyorsunuz?
Tutkuyla yaşamak farkındalığı biraz fazla düşünmek ile ilgili diye de düşünüyorum bazen. Yani bu düşünmek için fazla vaktiniz olması demek değil, onları düşünmeye fazla vakit ayırmak demek. Eğer mutlu bir insansanız hayatın akışındaki olumsuzluklara rağmen, bu düşünce sırasında aslında günlük yaptığınız birçok şeyden mutlu olabileceğinizi fark edebilirsiniz. En azından bir deneyin derim!
Tutkuyla yaşamak demek sabahın 05,00’inde yazı yazmak için oturduğunda bilgisayardan müzik açmak yerine pencereyi aralayıp kuş seslerinin eşlik etmesini sağlamaktır. Kendiyle mutlu olmak, her sabah gün doğumundaki o dinginliği tatmak için biraz uykusuz kalmaktır. Uyandığınızda ilk işiniz pencereden dışarı gökyüzüne bakmak olabilir mi mesela?
“Dünya gözü ile bakan, yüzü; gönül gözü ile bakan, özü görür.” Mevlâna
Mesela siz hiç yeni doğmuş bir kediye süt içirdiniz mi?
Evinize giderken sırf dükkanların önünden geçip esnaf komşularınıza selam verebilmek için yolunuzu uzattınız mı?
Bir tiyatro oyununu her seferinde oyuncuların farklı duygularını tadıp, onların sadece mimiklerini, o günkü ruh hallerine göre nasıl oynadıklarını izlemek için 8 kez izlediniz mi? İzleyen çok güzel birini tanıyorum bile!
Ya da 100 yıl önce yaşamış bir şairin satırlarını okuyorken – yaşasın 100 yıl önce benim gibi düşünen bir daha varmış diyip bütün günü mutlu geçirdiniz mi?
Burası sonbahar’da da güzel olup diyip kaç km daha yol gittiniz?
Sevdiğiniz şarkı radyoda çıkınca arabadan inmeyi bekleyen kaç kişisiniz?
Ya da bir saksıda menekşenin bir haftada nasıl büyüdüğünü farkedebildiniz mi?
Bunlar kimileri için tutku ile yaşamın ta kendisidir. Bunlar mutlu olmak için sebep aramak değil, sebebin ta kendisi olmaktır. Bunlar gibi eminim satırlar dolusu şey yazabiliriz hatta yazmalıyız! Herkesin tutkuyla sarılacağı şeyler olmalı.
Kişi önce kendi ile mutlu olmalıdır. Başkasının gelip onu mutlu etmesini beklemek, gelecek olana haksızlıktır. Onu bekliyorsan, mutlu edebilmek için beklemelisin.
İnsan mutlu olurken faydalı olmayı arzulamalıdır. Paylaşmayı arzulamalıdır. İnsan, yaradılışında olan kıymetli duyguları yaşatmak, her gün hissetmek için çaba harcamalıdır. Tüketmek için yaşamak yerine faydalı olanı üretmek, dünyaya yarar sağlamak için yaşamaktır. Dünyada işgal ettiğin toprak parçası ve tükettiğin oksijen için mahçup olmaktır.
Deniz Bolsoy Erdem’den alıntı yapmasam olmaz,
“Huzur, her şeye birden sahip olamayacağının farkında olmaktır.”
“Kalıcı iyilik haline sevilmekten daha çok katkı sağlayan tek şey koşulsuz sevgi verebilmektir.”
İnsan olmak kategorisindeki bu vb. yazılarım için yapacağınız yorumlar çok kıymetli. Siz de fikirlerinizi benimle paylaşırsanız, beni de mutlu etmiş olursunuz.
